سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. حضرت علی علیه السلام در روایتی می فرمایند:
مَنْ أَوْصَى وَ لَمْ یَحِفْ وَ لَمْ یُضَارَّ کَانَ کَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فِی حَیَاتِهِ.
هر کس وصیت کند و (در وصیت خود) عدالت را رعایت کند (که به وارث) زیان وارد نشود، مانند کسی است که آن(مال مورد وصیت) را در زمان حیات خود صدقه داده باشد. (الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج7 ؛ ص62)
دو نکته کوتاه درباره وصیت:
1. وصیت کردن به خودی خود مستحب است اما اگر نشانه های مرگ ظاهر شود و فرد تکالیف واجبی بر عهده داشته باشد(مثل: خمس، زکات، پرداخت رد مظالم، بدهکاری، امانت، نماز قضا، روزه قضا یا حج ) باید خودش فورا آنها را به مقدار توان ادا کند ولی اگر نتواند عمل کند باید نسبت به آنها وصیت کند. و در صحیح بودن وصیت بین وصیت کتبی و شفاهی تفاوتی وجود ندارد. (رساله مراجع م 2695 و 2696 و2701 و2702 سایت مکارم استفتائات وصیت).
2. انسان می تواند تا یک سوم مال خود را وصیت کند و بیشتر از آن با اجازه ورثه اشکالی ندارد؛ مثل اینکه ورثه حرفی بزنند یا کاری کنند که معلوم شود به انجام وصیت راضی هستند؛ و فرقی نمی کند که اجازه قبل از فوت میت باشد یا بعد از فوت او. (رساله مراجع م2721)
3-اگر کسی برای مجالس تعزیه ای که بعد از فوتش برگزار می شود وصیت شرعی نکرده باشد، فقط در صورتی می توان از اموال میت برایش، مجالس تعزیه گرفت، که همه ورثه راضی باشند و در میان ورثه صغیر هم وجود نداشته باشد.چنانچه یکدام از ورثه رضایت نداشته باشد نمی توان از سهم ورثه ناراضی برای میت هزینه کرد.
خداوند متعال عاقبت همه مومنین را ختم به خیر فرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محمد.