تشویق افراد بر دعا

توضیحات

سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. امیر المومنین علیه السلام درباره تشویق افراد بر دعا در درگاه خداوند متعال پیوسته می فرموند: ما مِن احدٍ اُبتلِیَ و إن عَظُمَت بَلواه بأحقَّ بالدعاءِ مِن المُعافی الذی لایَأمنُ البلاء. آن کسی که دچار بلا نیست و در حال عافیت است و مشکلی علی الظاهر ندارد، این هم به اندازۀ همان کسی که مشکل دارد، شایسته است که دعا کند.
دو نکته کوتاه پیرامون حدیث شریف:
1. از این حدیث فهمیده مى شود که هر فردى به دعا نیاز دارد، چه آن کسى که درعافیت است وچه آن کس که به بلایی گرفتاراست. و انسان باید برنامه دعا و توسل و ارتباطش را با خدا بطور دائم در زندگی حفظ کند.
2. در کلمات ائمّه(علیهم‌السلام)، دعا جایگاه خاصی دارد، گاهی معارف دین را بوسیلۀ دعا بیان می‌کردند. این دعاهای صحیفۀ سجادیه که شامل و حامل رقیق‌ترین، دقیق‌ترین، عمیق‌ترین معارف الهی و اسلامی است و انسان در کمتر حدیثی و بیانی از ائمّه(علیهم‌السلام) این معارف را پیدا می‌کند. همین معارف را در زبان دعا بیان کردند، یعنی خواستند ما را به دعا توجه بدهند. لذا توجه دادن به دعا بخاطر ارتباط با خداست و کسب معارفی است در دعاها وجود دارد و همچنین دعا دفع بلا می کند.
و یکی از مصادیق دعا و تضرع به درگاه خدای منان همین نماز باران است که طلب باران و آب از خدای متعال است که همگان باید به این نماز اهتمام داشته باشند که به صورت فردا و جماعت خوانده می شود وانشاالله فردا بعد از نماز ظهر و عصر به صورت جماعت در صحن پیامبر برگزار می شود.

خداوند باران رحمتش را بر همه ما نازل بفرماید به برکت صلوات

متن اصلی:
المسألة الخامسة عشر: مبدء حساب المسافة- درس 76 جلسه 76، دوشنبه 1394/2/21 حدیث:



عن الصادق جعفر بن محمد«علیهماالسلام»، عن ابیه، عن آبائه«علیهم‌السلام» أنَّ علیاً«علیه‌السلام» کان یقول: ما مِن احدٍ اُبتلِیَ و إن عَظُمَت بَلواه بأحقَّ بالدعاءِ مِن المُعافی الذی لایَأمنُ البلاء. گاهی ما دچار گرفتاری می‌شویم، دچار بلا می‌شویم، دعا می‌کنیم. فرض بفرمایید بیماریِ سختی، بیمارداریِ سختی، قرضی، مشکل اجتماعی‌ای، مشکل آبروئی‌ای، مشکل جانی‌ای برایمان پیش می‌آید، که دچار یک بلیّه‌ای می‌شویم. این، موجب می‌شود که با تضرّع دعا کنیم، التماس کنیم، از خدای متعال بخواهیم. گاهی هست که هیچ گرفتاری‌ای هم علی الظاهر نداریم؛ نه یک ناخوشی‌ای داریم، نه یک ناخوش‌داری‌ای داریم، هیچ مشکلی نداریم، در حال عافیتیم. اینجا هم باید دعا کنیم؟ حضرت می‌فرمایند: آن کسی که دچار بلا نیست و در حال عافیت است و مشکلی علی الظاهر ندارد، این هم به اندازۀ همان کسی که مشکل دارد، شایسته است که دعا کند. آن آدمِ مشکل‌دار احقّ به دعا نیست از این آدمِ بی‌مشکل، از این آدمِ دارای عافیت. چرا؟ برای اینکه این کسی هم که در حال عافیت است، لایَأمَن البلاء، ایمن نیست از اینکه بلا متوجه او بشود. امروز سالمیم، این ساعت سالمیم، یک ساعت دیگر ممکن است یک عارضه‌ای پیش بیاید؛ قلبِ انسان، ریۀ انسان، بدن انسان، مغز انسان دچار یک بلایی بشود. کسی از عزیزانِ انسان دچار یک مشکلی بشود، یک حادثه‌ای برایمان پیش بیاید که مشکل درست کند، لایَأمَن البلاء. دعا را در همه حال بایستی داشت. از پیغمبر اکرم نقل شده است که فرمودند من دوست دارم یک روز سیر باشم، یک روز گرسنه؛ تا آنروزی که سیرم، دعا کنم و شکر کنم. آن روزی که گرسنه هستم، دعا کنم و درخواست کنم. در همه‌حال، دعا؛ در حال سیری هم دعا، در حال گرسنگی هم دعا، در حال عافیت هم دعا، در حال بلاء هم دعا، در حال صحّت هم دعا، در حال بیماری هم دعا. دعا و توسل و ارتباط را بطور دائم بایستی حفظ کرد. این جملۀ امیرالمؤمنین علیه السلام جملۀ زیبا و بسیار پرمغزی است.[ امالی، صفحۀ 337.]