نشانه های ایمان واقعی
توضیحات
سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. در آموزه های دینی برای ایمان واقعی نشانه هایی بیان شده است. در روایتی از امام صاق علیه السلام برای ایمان و مومن واقعی دو علامت و نشانه بیان شده است:
علامت اول: اَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ وَ اِنْ ضَرَّکَ عَلَى الْباطِلِ وَ اِنْ نَفَعَکَ. انسان حق را ولو به ضرر او باشد بر باطل ترجیح دهد ولو آن باطل به نفع او باشد. البته حق و باطل مصادیق گوناگونی دارد که در تعاملهای اجتماعی، کشمکش‌های سیاسی، در گزینش افراد و محاورات رائج پیش می‌آید، در همۀ این امور مؤمن حق را بر باطل ترجیح می‌دهد.
علامت دوم : اَنْ لایَجوزَ مَنْطِقُکَ عِلْمَکَ. اینکه بدون علم سخن نگوید؛ انسان باید در مسائل گوناگون چه در امور دینی و چه در مسائل اجتماعی و چه در سایر موارد از روی جهل یا گمان، سخن نگوید و تا نسبت به مطلبی اطمینان ندارد اظهار نظر نمی کند. مثلا درباره رخداد اجتماعی چنانچه اطمینان ندارد نباید به طور جزمی اظهار نظر کند یا در مسائل فقهی و شرعی تا اطمینان به مساله ای ندارد نباید اظهار نظر کند.
در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند.
تعجیل در فرج امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و سلامتی مراجع خصوصا امام خامنه ای حفظه الله صلوات
جهت مطالعه متن اصلی:
ثبوت دعوی القتل
«القسامة»
جلسه 227، 1381/10/30
عن أبی عبدالله(علیه‌السلام): قَالَ إِنَّ مِنْ حَقِیقَةِ اَلْإِیمَانِ أَنْ تُؤْثِرَ اَلْحَقَّ وَ إِنْ ضَرَّکَ عَلَى اَلْبَاطِلِ وَ إِنْ نَفَعَکَ وَ أَنْ لاَ یَجُوزَ مَنْطِقُکَ عِلْمَکَ. (خصال شیخ صدوق، باب الإثنین، حدیث 70)
گاهی انسان ادعا می‌کند یا گمان می‌کند که مؤمن است اما وقتی پای امتحان به میان بیاید، معلوم می‌شود که ایمانِ او ایمان واقعی نیست و امر خیالی و موهوم بوده است. ایمان حقیقی آن است که شخص به معنای واقعی، مؤمن باشد. که در این روایت دو علامت برای آن بیان شده است:
یکی اینکه: انسان حق را ولو به ضرر او باشد بر باطل ترجیح دهد ولو آ« باطل به نفع او باشد.
البته حق و باطل مصادیق گوناگونی دارد که در تعاملهای اجتماعی، کشمکش‌های سیاسی، در گزینش افراد و محاورات رائج پیش می‌آید، در همۀ این امور مؤمن حق را بر باطل ترجیح می‌دهد.
علامت دیگر اینکه بدون علم سخن نگوید؛ انسان باید در مسائل گوناگون چه در امور دینی و چه در مسائل اجتماعی و چه در سایر موارد از روی جهل و یا ظنّ، سخن نگوید.
