حرمات الله
توضیحات
سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. امام صادق در روایتی می فرمایند برای خداوند متعال سه چیز بسیار محترم است یعنی در همۀ این فضای عظیمِ آفرینش که همه چیز متعلق به ذات اقدس پروردگار است هیچکدامِ از این اشیاء به اهمیت و حرمتِ این سه چیز نیستند:
مورد اول: کِتابَهُ وهُوَ حِکمَتُهُ ونورُهُ. قرآن که حکمت و نور الهی است. قرآن حکمت است چرا که سخنان و دستورها و معارف الهی که برخواسته از علم و حکمتِ پروردگار باشد، در این قرآن است. و اینکه قرآن نور است؛ چون دلها و فکرها و فضای جامعه را روشن می کند و اگر انسان قرآن را با تدبّر و تأمّل بخواند، هم دل و هم فضای جامعه نورانی می شود.
مورد دوم: بَیتَهُ الَّذی جَعَلَهُ قِبلَةً لِلنّاسِ لا یُقبَلُ مِن أحَدٍ تَوَجُّهًا إلى غَیرِهِ. کعبه است که همۀ مسلمانان در هر نقطه‌ای از عالم باید توجه به او بکنند، رو به او بکنند.کعبه مرکز و کانونی است که همۀ دلها و جانها را در دنیای اسلام به هم وصل می‌کند.
مورد سوم: عِترَةَ نَبِیِّکُم صلی الله علیه و آله.عترت پیامبر صلی الله علیه و اله. عترت پیغمبر که معدِنِ علم پیغمبر و معدِن علم الهی هستند و همۀ حقایق در این دلهای پاک و پاکیزه و پرظرفیت از سوی خدای متعال قرار داده شده است.
در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند.
خداوند ما را قدردان نعمتهای خودش قرار بدهید به برکت صلواتی بر محمد و ال محمد
متن اصلی:
الشرط الثانی: قصد المسافة- درس 88
جلسه 88، سه شنبه 1394/7/7
حدیث:
عن عبدِ الله به سِنان، عن الصادق جعفر بن محمد«علیهماالسلام» اِنّه قال: إنّ لله«عزّوجلّ» حُرُماتٍ ثلاث لیس مِثلُهنّ شیءٌ: کتابُه و هو حِکمَتُه و نورُه. حُرُمات یعنی چیزهای دارای حریم. برای معتبرترین و محترم‌ترین اشیاء حریم معیّن می‌کنند که نزدیک به آن نشوند. قرار دادن حریم از جانب خدای متعال برای چیزی کنایۀ از کمال احترام به آن است. می‌فرماید: خدای متعال سه شیء بسیار محترم دارد که هیچ چیزی مثل آنها نیست. در همۀ این فضای عظیمِ آفرینش که همه چیز متعلق به ذات اقدس پروردگار است هیچکدامِ از این اشیاء به اهمیت و حرمتِ این سه چیز نیستند. اوّل، قرآن که حکمت و نور الهی است. همۀ سخنان و دستورها، احکام و معارف الهی که ناشی از علم و حکمتِ پروردگار است، در این قرآن است. قرآن نور الهی است؛ چون دلها را روشن می‌کند، فضای جامعه را روشن می‌کند، فکرها و مغزها را روشن می‌کند. اگر انسان قرآن را با تدبّر و تأمّل بخواند، هم دل نورانی می‌شود، هم فضای جامعه نورانی می‌شود.
دوّم: و بَیتُه الذی جَعَلَه قِبلةً للناس، لایُقبَلُ مِن أحدٍ- یا لایَقبِلُ مِن احدٍ- تَوَجُّهاً الی غیره. این، خیلی مهم است. کعبه را خدای متعال در کنار قرآن قرار می‌دهد. این، عظمت کعبه را نشان می‌دهد که همۀ مسلمانان در هر نقطه‌ای از عالم باید توجه به او بکنند، رو به او بکنند؛ «فَوَلِّ وجهَک شَطرَ المسجدِ الحرام». لعنت خدا بر کسانی که این حرمت را می‌شکنند و شکستند، بارها شکستند. خانۀ خدا اینقدر عظمت و اهمیت دارد. در واقع، این یک مرکزی است، یک کانونی است که همۀ دلها و جانها را در دنیای اسلام به هم وصل می‌کند. این، مُلتَقای همۀ دلهاست در دنیا. همۀ دنیا به او متوجه‌اند، همۀ دنیای اسلام. هر که مسلمان می‌شود، اوّلین قدم، توجه به کعبه است چون باید نماز بخواند. اهمیتِ کعبه اینجاست.
سوّم: و عِترةُ نبیِّکم«صلوات‌الله‌وسلامه‌علیه‌وعلیهم»، این هم از حُرُماتُ الله است. عترت پیغمبر که معدِنِ علم پیغمبر و معدِن علم الهی هستند، دلهای آنها مثل دلِ پیغمبر اکرم مهبِط انوار الهی است، همۀ حقایق در این دلهای پاک و پاکیزه و پرظرفیت از سوی خدای متعال قرار داده شده است. این چشمه‌های پربرکت و پرفَیَضانی که می‌تواند به اطراف جامعۀ بشری جاری بشود و سیراب کند. صِرف یک عدّه محترم که آقازادۀ پیغمبرند، این نیست قضیه. قضیه این است که اینها متصل‌اند به منبع وحی الهی، آن نورانیتی که خدای متعال بر این دلها قرار داده است می‌تواند دنیا را اداره کند، عالَم بشری را می‌تواند اداره کند. آن مقاماتِ معنوی این بزرگواران و تصرفاتِ آنها در عالم وجود، بحثِ دیگری است.
این بخاطر این حرمت والا است که مردم بایستی شأن اینها را بدانند.[ امالی، صفحۀ 366.]
