قانون همزیستی

توضیحات

سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. سول خدا صلی الله علیه و اله و سلم در روایتی می فرمایند: مَا اِصْطَحَبَ اِثْنَانِ إِلاَّ کَانَ أَعْظَمُهُمَا أَجْراً وَ أَحَبُّهُمَا إِلَى اَللَّهِ تَعَالَى أَرْفَقُهُمَا بِصَاحِبِهِ. هنگامی که دو نفر با یکدیگر همراه می شوند اجر آن کسی پیش خدا بیشتر و نزد خدا محبوب تر است که رفاقت و همراهی و سازگاری او بیشتر باشد.

دو نکته کوتاه پیرامون حدیث شریف:

1. در این حدیث شریف یک قانون عمومی را برای همزیستی بین انسانها بیان می کند و آن اینکه هر فردی در رفتارهای خانوادگی یا محیط کار یا رفتار با بالادست خود یا زیر دست یا با مردم کوچه و بازار با نرمی و سازش بیشتر همراه باشد و با ملایمت رفتار کنند، چنین کسی نزد خدا محبوب تر و اجرش بیشتر است. 

2. اقتضای رفتار ملایم و نرم این نیست که انسان از حق خودش کوتاه بیایید یا اینکه بر گناه دیگران چشم بپوشد بلکه همه این کارهای واجب انجام شود اما با مدارا و نرمی و بدون خشونت و بدون اقدام بر رفتارهای نامناسب. برخی از افراد در محیط کار با همکاران یا در امور خانوادگی بنای کارشان بر ناسازگاریست و در امور ایرادگیر و عیب جو و بداخلاق و همراه با انواع ناسازگاری هاست که این روش مبغوض و ناپسند است و مطلوب نزد خدای متعال رفتار نرم ومدارا با دیگران است.


در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند.


جهت قبولی زیارت همه زائرین صلوات




متن اصلی:

«امر سوّم: بررسی الفاظ دالّه بر ممنوعیت معاملات»- درس 6

جلسه6، 1383/9/10

حدیث اخلاقی

عن امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)، قال رسول الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله): ما إصطحب اثنان إلّا کان أعظمهما أجراً عند الله تعالی، و أحبّهما إلی الله تعالی أرفقهما بصاحبه.



این یک آئین عمومی همزیستی بین انسانهاست. در یک اجتماع، چه اجتماع دو نفره یا اجتماع یک کشور، می‌فرمایند: دو نفر که با یکدیگر همراه می‌شوند، آن کسی أجرش پیش خدا بیشتر است و پیش خدای متعال محبوب‌تراست که به رفیق خود أرفق باشد. رفاقت او، همزیستی او، همراهی او بیشتر باشد. بعضی چه در رفتارهای خانوادگی، چه در رفتار در محیط کار، چه در رفتار با بالادست و زیردست، با مردم کوچه و بازار رفتارشان رفق‌آمیز است، با ملایمت رفتارمی‌کنند. نه اینکه از حق خودشان کوتاه می‌آیند، یا اینکه بر روی گناه چشم می‌پوشند یا نهی از منکر نمی‌کنند، امر به معروف نمی‌کنند؛ همۀ این کارهای واجب را انجام می‌دهند، لکن با رفق، با مدارا، با نرمی، بدون خشونت، بدون دست‌زدن به رفتارهای نامناسب. بعضی به عکسِ این هستند! چه در رفتارهای خانوادگی، چه در بیرون، بنای کارشان بر ناسازگاریست. در امور خانوادگی، در محیط کار با همکاران، ایرادگیری، عیب جوئی، بداخلاقی، همه از انواع ناسازگاری است. این، مبغوض عند الله است. آن اوّلی مطلوب و محبوب است. در این روایت، دو نفر را مثال زده است، امّا این فقط مثال است و در مجموعۀ رفتارهای اجتماعی این معنا وجود دارد. النوادر صفحۀ 89.