صلح امام حسن علیه السلام و قیام امام حسین علیه السلام

توضیحات

سلام علیکم بسم الله الرحمن الرحیم- تسلیت ایام

گاهی سؤال می‌شود که چرا امام حسن ( علیه السلام ) صلح کرد و امام حسین ( علیه السلام ) قیام کرد؟
اولاً اسلام در شرایطی، جنگ را تجویز می‌کند و در شرایطی، صلح را. خود نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) نیز هم جنگ داشتند و هم صلح؛ مانند صلح حدیبیه با مشرکان مکه. و جنگ خیبر.
ثانیاً شرایط امام حسن( علیه السلام ) با امام حسین ( علیه السلام ) متفاوت بود و همین تفاوتها، عملکرد متفاوتی را می‌طلبید:
تفاوت یاران: اکثر سپاه امام حسن( علیه السلام )، نیروهای مخلصی نبودند و خیلی زود فریب معاویه را خوردند، حتی برخی از آنها به خیمه امام حمله کردند. خود امام مجتبی( علیه السلام ) در جایی علت صلح را نداشتن یاران واقعی، معرفی کرده و فرمودند: به خدا سوگند، من از آن جهت کار را به او (معاویه) سپردم که یاوری نداشتم. اگر یاوری می داشتم شبانه روز با او می جنگیدم تا خداوند میان من و آنان حکم کند(بحار،ج44،ص147).
در مقابل، لشکر امام حسین( علیه السلام )، یارانی بودند که حضرت در وصفشان فرمود: «من یارانی باوفاتر و بهتر از یاران خود نمی‌شناسم».( الارشاد، ج۲، ص۹۱-۹۴)
تفاوت دشمنان: معاویه با یزید فرق می‌کرد؛ معاویه برخلاف یزید، شخصی مکار و باهوش بود که توانسته بود با ظاهرسازی، چهره‌ای موجه و قابل دفاع به خود بگیرد. او از هر روش مشروع و نامشروعی استفاده می‌کرد تا مخالفان خود را سرکوب کند. بنابراین، لازم بود زمان بگذرد تا چهره واقعی او آشکار شود. مردم پس از بیست سال مشاهده ظلم و همچنین نقض مکرر پیمان صلح توسط معاویه، خودشان تقاضای قیام علیه او را داشتند. به طوری‌که هجده هزار کوفی به امام حسین( علیه السلام ) نامه نوشتند.
خود امام مجتبی( علیه السلام ) نیز فرموده بودند: «قیام، پس از معاویه صورت می‌پذیرد». بنابراین، اگر ایشان نیز در شرایط اباعبدالله ( علیه السلام ) بودند قیام می‌کردند همچنانکه امام حسین( علیه السلام ) در شرایط امام مجتبی( علیه السلام ) صلح کرده بودند.
خداوند توفیق اطاعت از امامان علیهم السلام را به ما عنایت بفرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محم