سلام علیکم- بسم الله الرحمن الرحیم
در قرآن، گاهى خداوند کارهایى را به خودش نسبت مىدهد و گاهى همان کار را به دیگرى، مثلاً در مورد گرفتنِ جان انسان، یک جا مىفرماید: «اللّه یتوفّى الانفس»(سوره زمر، آیه 42.) خدا، جان مردم را مىگیرد.
و در جاى دیگر مىفرماید: «یتوفّاکم ملک الموت»(سوره سجده، آیه 11.) ملک الموت «عزرائیل» ، جان مردم را مىگیرد.
و جایى دیگر مىفرماید: «تَوفّته رُسُلنا»( سوره انعام، آیه 61.) فرشتگان، جان مردم را مىگیرند.
هر سه تعبیر قابل قبول است. چنانکه وقتى شما به یک ساختمان نگاه مىکنید، مىتوانید بگویید:
این ساختمان را مهندس و معمار ساخت، -این ساختمان را بنّا و کارگران ساختند،این ساختمان را صاحبش ساخت، نسبت ساختن خانه به همه اینها درست است.
چنانکه مىتوان گفت: کلید، در را باز کرد، دستم در را باز کرد، خودم در را باز کردم، زیرا کلید در اختیار دست و دستم در اختیار من است.
در آیات فوق نیز شاید این گونه باشد: فرشتگان جانها را مىگیرند و به عزرائیل تحویل مىدهند و عزرائیل جانها را به خدا تحویل مىدهد.
یا منظور این است که: جان افراد عادى را فرشتگان مىگیرند، جان افراد برجسته را عزرائیل مىگیرد و جان اولیاى الهى را خداوند مىگیرد.
خداوند توفیق فهم معارف دین به ما عنایت بفرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محمد