آداب باطنی زیارت

توضیحات

1-حس حضور داشتن( بلند صحبت نکردن): خداوند می فرماید:«لا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ»: صدای خود را فراتر از صدای پیغمبر نبرید.
یعنی صداهایتان را از صدای پیامبر بلندتر نکنید. رعایت ین نکته یک ادب اجتماعی و معاشرتی است؛ حتی نه حرف های عادی، بلکه زیارتنامه را هم بلند بلند خواندن، به نحوی که تمرکز روحی و حضور قلبی دیگران را به هم بزند، مناسب نیست.
صحبت های بلند بلند هم، علاوه بر ینکه خلاف ادب در محضر ولی خداست، بری دیگران هم مزاحمت و حواس پرتی می آورد.
2-پیمان صداقت و بندگی به درگاه خدا :از جمله عواملی که می تواند در قبولی زیارت مؤثر باشد، این است که در محضر امام (ع) با خدا عهد و پیمان ببندد که واجباتش را انجام دهد و از گناهان دوری نماید، حقوق دیگران را ادا کند و برای فرج و ظهور امام زمان (عج) و نیز پیروزی مسلمانان در سراسر عالم دعا کند.
3-زیارت را توفیق از ناحیه خدا و اذن امام بدانم . در اذن ورود میخوانیم (فَإِنْ لَمْ أَکُنْ أَهْلًا لِذَلِکَ فَأَنْتَ أَهْلٌ لِذَلِکَ ) اگرچه من لایق این قطعه ای از بهشت بودم اما شما بزرگوار بودید و اذن دادید
که این ذکر و این تفکر باعث میشود که عُجب و غرور سراغ انسان نیاید.
خداوند توفیق زیارت با معرفت به ما عنایت بفرماید به برکت صلوات برمحمد و آل محمد