<![if !supportLists]>1. <![endif]>مرد و زن پیر که روزه گرفتن برای آنها مشقت دارد.
<![if !supportLists]>2. <![endif]>کسیکه مبتلا به بیماری استسقا است یعنی زیاد تشنه میشود و روزه برای او مشقت دارد.
<![if !supportLists]>3. <![endif]>زن باردار که وضع حمل او نزدیک است و روزه برای حملش ضرر دارد.
<![if !supportLists]>4. <![endif]>زن شیرده که شیر او کم است و روزه برای بچهیی که شیر میدهد ضرر دارد.
<![if !supportLists]>5. <![endif]>فرد بیمار که روزه برای او ضرر دارد و بیماری او تا ماه رمضان سال بعد ادامه پیدا کند.
<![if !supportLists]>6. <![endif]>زن بارداری که خوف از ضرر روزه بر جنین خود دارد و خوف وی هم دارای منشاء عقلایی باشد باید روزهاش را افطار کند و برای هر روزی فدیه بدهد و قضای روزه را هم بعداً بهجا آورد.
<![if !supportLists]>7. <![endif]>زن شیردهی که به دلیل کم یا خشک شدن شیرش بر اثر روزه، خوف ضرر برطفل خود دارد باید روزهاش را افطار کند و برای هر روزی فدیه بدهد و قضای روزه را هم بعداً به جا آورد.
<![if !supportLists]>8. <![endif]>بیماری که به واسطهی بیماری، روزهی ماه رمضان را نگرفته و بیماریش تا ماه رمضان سال بعد ادامه پیدا کرده است، قضای روزههایی را که نگرفته واجب نیست، فقط باید برای هر روزی فدیه بپردازد.
توجه
زنی که به علت بیماری از روزه گرفتن معذور است و به جهت ادامهی بیماری قادر بر قضا کردن آنها تا ماه رمضان سال آینده هم نیست فدیه بر خود او واجب است و چیزی بر عهدهی شوهرش نیست.
زنی که در دو سال متوالی به دلیل عذر شرعی، روزهی ماه رمضان را نگرفته، اگر عذر او در خوردن روزه، خوف از ضرر روزه بر جنین یا کودکش بوده باید علاوه بر قضا، برای هر روزی فدیه هم بپردازد و چنانچه قضا را بعد از رمضان، تا ماه رمضان سال بعد بدون عذر شرعی به تأخیر انداخته علاوه بر قضا و فدیه، کفارهی تأخیر هم بر او واجب است و اگر روزه برای خودش ضرر داشته و به جهت ضرر داشتن قادر بر قضای روزه تا رمضان سال بعد نبوده باید برای هر روزی فدیه بپردازد و قضای روزه بر او واجب نیست.
مقدار فدیه همان مقدار کفارهی تأخیر است یعنی یک مد طعام که بایستی به فقیر داده شود.