همان‌طور که بیان شد مهم‌ترین و بالاترین نوع ایثار، ایثار جان است. دشمنان اسلام به‌خوبی درک کرده‌اند تا زمانی که در جامعه‌ای مثل جامعۀ ایران روحیۀ شهادت‌طلبی وجود داشته باشد، دستشان کوتاه خواهد بود.
باید کاری کنیم که در خانواده و اجتماع روحیۀ شهادت‌طلبی پایدار بماند.
رسول خدا صلی الله علیه و اله مردی را دید دعا می‌کند و می‌گوید: «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک خَیرَ مَا تُسْأَل» خدایا از تو می‌خواهم بهترین چیزی را که به بندگان شایسته‌ات مرحمت می‌کنی به من مرحمت کنی، حضرت به او فرمود: اگر دعایت مستجاب شود، خونت در راه خدا ریخته می‌شود. (و به فیض شهادت می‌رسی).1
شیخ صدوق اعتقاد دارد که پیامبر صلی الله علیه و اله و همۀ ائمه علیهم السلام شهید شده‌اند و عاملان شهادت آنان را نیز معرفی کرده است و در پایان می‌نویسد:
«قَدْ أَخْبَرَ اَلنَّبِی وَ اَلْأَئِمَّةُb أَنَّهُمْ مَقْتُولُونَ وَ مَنْ قَالَ إِنَّهُمْ لَمْ یقْتَلُوا فَقَدْ کذَّبَهُمْ وَ مَنْ کذَّبَهُمْ فَقَدْ کذَّبَ اَللَّهَ وَ مَنْ کذَّبَ اَللَّهَ فَقَدْ کفَرَ بِهِ وَ خَرَجَ بِهِ عَنِ اَلْإِسْلاَمِ» 2
پیامبر و امامان خبر داده‌اند که آنان در راه خدا کشته می‌شوند و هرکس بگوید آنان شهید نشده‌اند، آنان را تکذیب کرده است و هرکس آنان را تکذیب کند، خدا را تکذیب کرده است و هرکس خدا را تکذیب کند، به او کافر شده و از اسلام خارج شده است.
علامه مجلسی نیز در _بحار الأنوار_ فصلی به‌عنوان «ان الائمة لا یموتون الا بالشهادة» نوشته و جریان شهادت معصومین را در آن ذکر کرده است.
خداوند در قرآن به این روحیۀ شهادت‌طلبی مؤمنان اشاره می‌فرماید:
( مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ ینْتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا ) 3
(در میان مسلمانان رادمردانی هستند که بر سر عهدشان با خدا برای فرارنکردن از میدان جنگ، صادقانه ایستادند. برخی‌شان شهید شدند و برخی منتظر شهادت‌اند. اینان به‌هیچ‌وجه تغییر عقیده ندادند.)
روحیۀ شهادت‌طلبی یکی از ویژگی‌های یاران امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. علی بن عبدالحمید از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که در وصف یاران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف فرموده‌اند:
درخواست شهادت می‌کنند و آرزو می‌کنند در راه خدا کشته شوند. شعار آنان ’یا لثارات الحسین‘ است.
منبع
1. مستدرک الوسائل، جلد 11، حدیث 12295
2. شیخ صدوق، اعتقادات، ج۵، ص۹۹.
3. احزاب، ۲۳.
