اوج ایثار در کربلا برو به برنامه

شهدا ایثار را از مقتدای خود، حضرت اباعبدالله علیه السلام و یاران باوفایش آموخته‌اند. اوج ایثار و فداکاری‌ها به کربلا بازمی‌گردد. شب عاشورا، حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در جمع اصحاب خود فرمودند:

«فَاِنِّی لا اَعْلَمُ اَصْحاباً اَوْلی وَلا خَیْراً مِنْ اَصْحابِی... وَ هذا اللّیلُ قَدْ غَشِیَکُمْ فَاتَّخِذُوهُ جَملاً وَ لِیَأْخُذْ کُلُّ رَجُلٍ مِنْکُمْ بِیَدِ رَجُلٍ مِنْ اَهْلِبَیْتِی فَجَزاکُمُاللّه جَمِیعاً خَیْراً وَ تَفَرَّقُوا فی سَوادِکُمْ وَ مَدائِنِکُم فَاِنَّ الْقَوْم اِنَّما یَطْلُبُونَنی وَ لَوْ اَصابُونی لَذَهَلُوا عَنْ طَلَبِ غَیْری» 1؛

من اصحاب و یارانی بهتر از یاران خود ندیده‌ام... . از این سیاهی شب استفاده کنید و هریک از شما دست یکی از افراد خانوادۀ مرا بگیرید و به‌سوی آبادی و شهر خویش حرکت کنید و جان خود را از مرگ نجات بخشید؛ زیرا این مردم فقط در تعقیب من هستند و اگر بر من دست بیابند با دیگران کاری نخواهند داشت. خداوند به همۀ شما جزای خیر و پاداش نیک عنایت کند.

اما بااین‌وجود، یاران شیدای امام جان امام را بر خود مقدم دانستند و در این راه پرارزش، به شهادت رسیدند:

«طُوبی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب»

کسی که اهل ایثار باشد، بالطبع عفو کننده نیز هست و دیگران را بر خود مقدم می‌دارد و آن‌ها را می‌بخشد.

منبع

1. وقعة الطف، ابومخنف کوفی، ص197.