یکی از نمونه‌های ایثار شگفت‌آور اهل‌بیت علیهم السلام ، مربوط به جریانی است که خداوند در سورۀ انسان به آن اشاره می‌فرماید:
امام حسن و امام حسین علیهم السلام بیمار شدند. پیامبر گرامی صلی الله علیه و اله با جمعی از یارانشان به عیادت دو نوه و دو نور دیدۀ خود آمدند. در آن دیدار، رسول خدا صلی الله علیه و اله به حضرت امیر علیه السلام فرمودند:
«علی جان، اگر برای شفایافتن و بهبودی فرزندانت می‌توانستی نذری کنی، خدا از سر مهر و کرامت، آنان را سلامت ارزانی می‌داشت».
امیرالمؤمنین علیه السلام در همان لحظه با خدایش عهد بست و نذر کرد که اگر دو فرزندش سلامتی یابند، سه روز روزه بدارد. پس از حضرت علی علیه السلام ، حضرت زهرا علیها السلام نیز نذر کرد و آنگاه، فضه، خادمۀ ایشان همان نذر را کرد. طبق بعضی از روایات امام حسن و امام حسین علیهم السلام نیز نذر کردند که روزه بگیرند.
چیزی نگذشت که هر دو شفا یافتند و خانوادۀ امام علی علیه السلام برای وفای به نذر آماده شد؛ اما در خانه غذایی برای روزه‌داری یافت نمی‌شد. امام علی علیه السلام سه صاع جو تهیه کردند. حضرت زهرا علیها السلام یک‌سوم آن را آرد کرد و نان پخت. هنگام افطار، مسکینی بر در خانه آمد و گفت: «السلام علیکم اهل‌بیت محمد علیهم السلام ...؛ سلام بر شما ای خاندان محمد علیهم السلام ، مستمندی از مستمندان مسلمین هستم. غذایی به من بدهید. خداوند به شما از غذاهای بهشتی مرحمت کند».
آن‌ها همگی مسکین را بر خود مقدم داشتند و سهم خود را به او دادند؛ درحالی‌که چیزی جز آب نداشتند. روز دوم را همچنان روزه گرفتند. موقع افطار، وقتی که نان جو را برای غذا آماده کرده بودند، یتیمی بر در خانه آمد. این بار نیز ایثار کردند و غذای خود را به او دادند و بار دیگر با آب افطار کردند. روز بعد را نیز روزه گرفتند. هنگام غروب اسیری بر در خانه آمد. باز سهم غذای خود را به او دادند. پس از انجام نذر، هنگامی که صبح شد، حضرت امیر علیه السلام درحالی‌که دست دو پسر بزرگوارش را گرفته بود، به خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله رسید. هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و اله آن‌ها را مشاهده کرد، دید از شدت گرسنگی می‌لرزند. پیامبر صلی الله علیه و اله اشک ریختند و فرمود:
«این حالی را که در شما می‌بینم، برای من بسیار گران است».
سپس برخاستند و با آن‌ها حرکت کردند. هنگامی که وارد خانۀ حضرت زهرا علیها السلام شدند ایشان را در محراب عبادت دیدند؛ درحالی‌که از شدت گرسنگی ضعیف شده و چشم‌هایش به گودی نشسته بود. پیامبر گرامی صلی الله علیه و اله اندوهگین شد. در همین هنگام جبرئیل امین نازل شد و گفت:
«ای محمد، این سوره را بگیر. خداوند با چنین خاندانی به تو تهنیت می‌گوید».
سپس سورۀ «هل أتی» (انسان یا دهر) را بر او خواند 1 که از جمله آیات آن این آیه است که:
( وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یتیماً وَ أَسیراً ) 2
منبع
1. الغدیر، عبدالحسین امینی، ج۳، ص۱۵۷. و تفسیر نمونه، ناصر مكارم شیرازی، ج۲۵، ص3۴3تا 3۴۵.
2. انسان، 8.
